Στον ίδιο εργασιακό χώρο με τον πρώην
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τους χωρισμούς εκείνους που δεν τελειώνουν....παρά μόνο μετακινούνται .Αλλάζουν χώρο, γίνονται σκιά σε διπλανή καρέκλα, σιωπή σε επαγγελματικό mail, ανάσα που περνά ξυστά δίπλα σου στο γραφείο. Το να εργάζεσαι δίπλα σε έναν άνθρωπο που κάποτε υπήρξε οικείος, γνώριμος, δικός σου, είναι μια συνθήκη ιδιαίτερη και συχνά αφόρητη. Όχι γιατί δεν έχεις χωρίσει στ’ αλήθεια. Αλλά γιατί το παρόν, όταν περιέχει τον άλλον, γίνεται κι αυτό μνήμη. Δεν είναι ουδέτερο. Είναι γεμάτο από τα «κάποτε» που ζουν μέσα στα «τώρα». Πολλές γυναίκες με ρωτούν: «Γιατί πονάω ακόμα;». Γιατί τον βλέπεις. Γιατί ακούς τη φωνή του. Γιατί πρέπει να είσαι ευγενική, σωστή, επαγγελματίας, όταν μέσα σου τρέμει ακόμη ένα κομμάτι που δεν έχει προλάβει να ησυχάσει. Γιατί το σώμα θυμάται με χρονικότητα διαφορετική απ’ τη σκέψη. Και η καθημερινή συνύπαρξη ξύνει απαλά , αλλά επίμονα , το τραύμα που μόλις πήγε να κλείσει. Δεν υπάρχει τίποτα το παθολογικό σ’ αυτό. Είναι απο...
