Ανθή Σουβατζόγλου Psychoanalyseto

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσω σε σένα που αυτός που νιώθεις να αγαπάς,σε αγνοεί, αλλά εσύ επιμένεις. Είμαι σίγουρη πως ξέρεις τι συμβαίνει.Το βλέπεις, το ζεις.Δεν σου απαντάει όταν τον χρειάζεσαι. Δεν είναι παρών όταν πονάς. Δεν σε ρωτάει πώς είσαι, δεν σε φροντίζει.Σ’ αφήνει να περιμένεις.Κι όμως, εσύ δεν φεύγεις. Αντιθέτως μένεις απλώς να αναρωτιέσαι γιατί... Αναρωτιέσαι γιατί κολλάς με κάποιον που,  μάλλον δεν σε θέλει. Ή σε θέλει μόνο όταν του λείπει η προσοχή. Ή όταν δει ότι πας να απομακρυνθείς. Τότε, ίσως, σου στέλνει κάτι. Μια λέξη. Ένα "τι κάνεις;" άδειο. Μια κίνηση αρκετή για να σε κρατήσει.Κι εσύ ξαναμένεις και πονάς,επειδή δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί εσύ, που έχεις τόσα να δώσεις, επιλέγεις κάποιον που δεν σου δίνει σχεδόν τίποτα.  θα προσπαθήσω να σου απαντήσω και να σε κάνω να σκεφτείς πως ίσως, αυτός ο άνθρωπος που κυνηγάς, δεν είναι ο πραγματικός αποδέκτης του έρωτά σου.Ίσως είναι η αναπαράσταση ενός παλιότερου προσώπου, κάποιου που κ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και γράφω αυτό το άρθρο για να σε κάνω να  σκεφτείς,πότε ένιωσες τελευταία φορά ελεύθερος. Όχι ξένοιαστος. Ελεύθερος. Χωρίς να κουβαλάς ρόλους, χωρίς να μεταφράζεις τον εαυτό σου για να γίνεται αποδεκτός Χωρίς την ανάγκη να πεις το «σωστό», να σταθείς «σωστά». Ίσως δεν το θυμάσαι, κι αυτό λέει ήδη πολλά. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν γεννιόμαστε ελεύθεροι. Γεννιόμαστε μέσα σε γλώσσες που δεν διαλέξαμε, αξίες που δεν διαπραγματευτήκαμε, βλέμματα που μας περιέγραψαν πριν μπούμε στις λέξεις. Η ελευθερία δεν είναι η αφετηρία μας — είναι, στην καλύτερη περίπτωση, στόχος. Στην πιο δύσκολη, απώλεια που δεν εντοπίστηκε ποτέ. Ζούμε μέσα σε δεκαετίες που ζητούν: απόδοση, ρόλο, αποτέλεσμα. Στην αρχή, σε διαμορφώνουν. Ύστερα σε μετρούν. Σου μαθαίνουν να επιλέγεις, αλλά μέσα σε δεδομένο πλαίσιο. Οι αποφάσεις, όταν δεν συνοδεύονται από εσωτερική επεξεργασία, είναι προσαρμογές. Και η υπομονή, αν παρατείνεται χωρίς σκοπό, γίνεται απουσία. Ο συμβιβασμός είναι αναγκαί...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και θα σας μιλήσω για τον εθισμό. Μια σχέση που αρχίζει σαν ψίθυρος και τελικά γίνεται κραυγή. Ο εθισμός σπάνια κάνει θόρυβο όταν φτάνει. Δεν σε προειδοποιεί. Δεν μοιάζει επικίνδυνος. Αντιθέτως, παρουσιάζεται σαν λύση. Σαν τρόπος να αντέξεις. Μπαίνει στη ζωή μας διακριτικά, σχεδόν φυσικά, μέσα από πράγματα που μοιάζουν ακίνδυνα — μια συνήθεια, μια παρηγοριά, μια ανακούφιση. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξυπνά ένα πρωί και αποφασίζει να εθιστεί. Πίσω από κάθε εθισμό υπάρχει μια ανάγκη. Κάτι που λείπει ή πονάει. Μια αγωνία που δεν ειπώθηκε, μια μοναξιά που κουβαλήθηκε σιωπηλά, ένα βάρος που έγινε ασήκωτο. Ο εθισμός έρχεται ως απάντηση σ’ αυτό που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αλλιώς. Το πρόβλημα είναι πως όσο περισσότερο βασιζόμαστε σε αυτό το «στήριγμα», τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας. Χάνεται η ισορροπία, παραμορφώνεται η κρίση, και τελικά εγκλωβιζόμαστε. Ο εθισμός αρχίζει να παίρνει αποφάσεις για εμάς. Και συχνά, εκεί που νομίζουμε ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για το άγχος των πανελλαδικών εξετάσεων.  Οι Πανελλήνιες εξετάσεις, πέρα από εκπαιδευτική διαδικασία, αποτελούν ένα κοινωνικό και ψυχικό γεγονός μεγάλης έντασης. Για τον έφηβο, είναι συχνά η πρώτη μεγάλη δοκιμασία ταυτότητας, ένα όριο μεταξύ παιδικότητας και ενήλικης ευθύνης. Για την οικογένεια, συχνά φορτίζεται με προσδοκίες, φόβους και ελπίδες. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, το άγχος δεν είναι απλώς αναμενόμενο – είναι σχεδόν αναπόφευκτο. Άγχος ή Φόβος Αποτυχίας; Στην ψυχαναλυτική θεώρηση, το άγχος δεν είναι απλώς η απάντηση σε έναν εξωτερικό κίνδυνο, αλλά η εσωτερίκευση μιας απειλής – πραγματικής ή φαντασιακής. Στις Πανελλήνιες, ο μαθητής συχνά δεν φοβάται μόνο την "αποτυχία", αλλά αυτό που αυτή θα σημάνει για το ποιος είναι: «Αν δεν περάσω, είμαι ανεπαρκής;» «Αν απογοητεύσω τους γονείς μου, τι αξίζω;» «Αν δεν καταφέρω το στόχο μου, ποιο είναι το νόημα των προσπαθειών μου;» Το άγχος, δηλαδή, συνδέεται με βαθύτερα ψυχικά σχήματα:...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και θα σας γράψω λίγα λόγια για την τέχνη του πένθους και το πώς αυτό ξεπερνιέται. Το πένθος είναι μια από τις πιο δύσκολες αλλά και πιο ανθρώπινες εμπειρίες που μπορούμε να ζήσουμε. Είτε πρόκειται για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, ενός ζώου, μιας σχέσης ή ακόμη και μιας σημαντικής φάσης της ζωής μας, ο πόνος της απώλειας είναι βαθύς και αληθινός. Το πένθος είναι η συναισθηματική αντίδραση στην απώλεια. Δεν έχει «σωστό» ή «λάθος» τρόπο έκφρασης. Για κάποιους είναι δάκρυα, για άλλους σιωπή, θυμός ή ακόμη και ενοχή. Κάθε άνθρωπος πενθεί με τον δικό του ρυθμό και τρόπο. Τα Στάδια του Πένθους 1. Άρνηση – «Δεν μπορεί να συνέβη αυτό.» 2. Θυμός – «Γιατί σε μένα;» 3. Διαπραγμάτευση – «Αν μπορούσα να το αλλάξω...» 4. Κατάθλιψη – «Δεν έχει νόημα τίποτα.» 5. Αποδοχή – «Είναι δύσκολο, αλλά μπορώ να συνεχίσω.» Αυτά τα στάδια δεν είναι γραμμικά. Μπορεί να τα ζήσουμε όλα ή μερικά, με διαφορετική σειρά, επανειλημμένα. Πώς να διαχειριστείς το πένθος πρακτικά: 1. Ν...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για την αυτοπεποίθηση και τον εγωίσμο.   Η αυτοπεποίθηση είναι σαν έναν ήλιο μέσα μας που λάμπει και μας θυμίζει πως μπορούμε να τα καταφέρουμε, αρκεί να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Δεν σημαίνει ότι είμαστε οι καλύτεροι απ’ όλους, αλλά ότι είμαστε αρκετοί, όπως είμαστε! Μας βοηθά να δοκιμάζουμε νέα πράγματα, να συνεχίζουμε όταν κάνουμε λάθη και να χαμογελάμε ακόμα και όταν κάτι δεν πάει όπως θέλαμε. Είναι το χέρι που μας κρατάει όταν φοβόμαστε και μας λέει: "Προχώρα, μπορείς!" Ο εγωισμός όμως είναι σαν έναν καθρέφτη που σε κάνει να βλέπεις μόνο τον εαυτό σου και να ξεχνάς τους άλλους. Αντί να μοιράζεσαι τη χαρά, θες να κερδίζεις πάντα και να αποδεικνύεις πως είσαι καλύτερος, ακόμα κι αν πληγώνεις κάποιον. Η αληθινή αυτοπεποίθηση δεν χρειάζεται να φωνάζει. Μιλά με πράξεις, με καλοσύνη, με προσπάθεια. Είναι να λες: "Χαίρομαι για εσένα!" και "Μπράβο μας!" και όχι μόνο "Μπράβο μου!"  Η αυτοπεποίθηση φο...