Ανθή Σουβατζόγλου – Ψυχανάλυση, Ψυχολογία & Αυτογνωσία-psychoanalyseto

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για τις κεφαλαλγίες και την επίδραση του άγχους σε αυτές.  Στη σημερινή εποχή, πολλοί άνθρωποι παραπονιούνται για πονοκεφάλους που εμφανίζονται συχνά, χωρίς να γνωρίζουν πάντα την αιτία. Ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που συνδέονται με την εμφάνιση κεφαλαλγιών είναι το στρες.Αυτή η  ψυχολογική κατάσταση μπορεί όχι μόνο να προκαλέσει κεφαλαλγίες, αλλά και να επιδεινώσει την έντασή τους. Το στρες αποτελεί φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού απέναντι σε δύσκολες ή πιεστικές καταστάσεις. Όταν όμως γίνεται χρόνιο, προκαλεί ένταση στους μυς του αυχένα και των ώμων, οδηγώντας σε κεφαλαλγίες τάσης, έναν από τους πιο συχνούς τύπους πονοκεφάλου. Έρευνες δείχνουν ότι το συνεχές στρες μπορεί να μετατρέψει έναν περιστασιακό πονοκέφαλο σε χρόνιο πρόβλημα. Το σώμα «μαθαίνει» να ζει σε κατάσταση πίεσης και το νευρικό σύστημα γίνεται πιο ευαίσθητο στον πόνο. Έτσι, ένα άτομο μπορεί να αρχίσει να υποφέρει από κεφαλαλγίες σχεδόν καθημερ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την  συγκατοίκηση… Μια λέξη που ακούγεται απλή, αλλά μέσα της κρύβει ένα ολόκληρο σύστημα σχέσεων, αναγκών, φόβων και προσδοκιών. Για κάποιους ανθρώπους, είναι μια όμορφη εμπειρία , μια ευκαιρία να μοιραστούν τη ζωή τους, να νιώσουν σύνδεση, οικειότητα, συντροφικότητα. Για άλλους όμως, η συγκατοίκηση είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο. Μπορεί να φέρνει άγχος, ένταση, ή ακόμα και μια αίσθηση απειλής. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για συγκατοίκηση. Και αυτό δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Είναι απλώς ανθρώπινο.Πίσω από αυτή τη δυσκολία, πολλές φορές κρύβονται εμπειρίες από τα παιδικά χρόνια. Παιδιά που μεγάλωσαν σε σπίτια γεμάτα ένταση, έλεγχο ή έλλειψη σεβασμού, συχνά δυσκολεύονται ως ενήλικες να νιώσουν άνετα όταν πρέπει να μοιραστούν τον χώρο και τον χρόνο τους με κάποιον άλλον. Ο χώρος τους, τότε, γίνεται ιερός. Ένα καταφύγιο. Και κάθε παραβίαση αυτού του χώρου μπορεί να ξυπνήσει μνήμες και αισθήματα που μοιάζουν δυσανάλογα, ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σου μιλήσω για μια ζήλεια λίγο διαφορετική κάνοντας σου ένα νοητικό πείραμα. Φαντάσου , ότι είσαι σε μια όμορφη σχέση. Όλα πάνε καλά… αλλά ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, το μυαλό σου αρχίζει να ταξιδεύει όχι στο παρόν, όχι στο μέλλον… αλλά στο παρελθόν. Στο παρελθόν του/της συντρόφου σου. Σκέφτεσαι τις/τους πρώην του/της, τις εμπειρίες του/της, τις στιγμές που είχε πριν από εσένα. Και αυτές οι σκέψεις γυρίζουν ξανά και ξανά, σαν χαλασμένος δίσκος. Αυτό ακριβώς είναι η αναδρομική ζήλια. Δεν υπάρχει απειλή τώρα. Δεν υπάρχει κάτι που να σε απειλεί στην πραγματικότητα. Κι όμως, μέσα σου ξεσπάει καταιγίδα. «Μήπως ήταν  καλύτερη/ος από μένα; Γιατί το έκανε αυτό τότε; Μήπως δεν είμαι αρκετή/ός;» Αυτές οι ερωτήσεις δεν έχουν ποτέ σωστή απάντηση  κι όμως, σε κρατάνε αιχμάλωτη/ο. Η ψυχολογία μπορεί να σου δώσει εξηγήσεις. Οι γνωστικοί ψυχολόγοι θα σου πουν ότι είναι απλώς δυσλειτουργικές σκέψεις που σε σπρώχνουν να συγκρίνεσαι. Η βιολογία θα σου δε...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σου πω ένα ψυχολογικό tip που αξίζει πραγματικά να το κρατήσεις στο μυαλό σου, γιατί μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους γύρω σου. Σκέψου μια συνηθισμένη κατάσταση: μιλάς με κάποιον και, ξαφνικά, σε διακόπτει. Η πρώτη σου σκέψη μπορεί να είναι: "Δεν με σέβεται. Δεν με ακούει. Δεν ενδιαφέρεται για μένα". Είναι λογικό να το σκεφτούμε έτσι, γιατί η διακοπή μάς κάνει να νιώθουμε ότι χάνουμε τη φωνή μας. Όμως, η ψυχολογία μας δίνει μια διαφορετική οπτική. Όταν κάποιος μας διακόπτει, δεν σημαίνει πάντα πως δεν μας σέβεται. Πολύ συχνά, αυτή η πράξη δείχνει κάτι άλλο: άγχος. Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να φοβάται πως αν δεν μιλήσει εκείνη τη στιγμή, θα ξεχάσει τη σκέψη του. Μπορεί να αισθάνεται πίεση να ακουστεί, γιατί νιώθει ότι οι άλλοι δεν τον προσέχουν αρκετά. Ή μπορεί απλά να είναι ενθουσιασμένος με το θέμα και να μη συγκρατείται. Σκέψου κι εσύ τον εαυτό σου: πόσες φορές έχεις διακόψει κάποιον, όχι γιατί...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για το αίσθημα μειονεξίας, αυτό που συχνά αποκαλούμε και «κόμπλεξ». Όλοι οι άνθρωποι, κάποια στιγμή στη ζωή τους, έχουν νιώσει ότι δεν είναι αρκετοί. Ότι δεν είναι τόσο ικανοί, τόσο όμορφοι ή τόσο πετυχημένοι όσο οι άλλοι γύρω τους. Αυτό είναι το αίσθημα μειονεξίας. Μπορεί να έχει βάση σε πραγματικές δυσκολίες – για παράδειγμα, ένα παιδί που δεν τα καταφέρνει τόσο καλά στα μαθήματα – αλλά μπορεί να είναι και εντελώς υποκειμενικό, μια αίσθηση που πηγάζει από συγκρίσεις και από αυστηρές εσωτερικές φωνές. Ο Άλφρεντ Άντλερ, ένας από τους σημαντικούς ψυχολόγους του 20ού αιώνα, υποστήριξε ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με ένα τέτοιο αίσθημα. Στην παιδική ηλικία νιώθουμε μικροί και αδύναμοι μέσα σε έναν κόσμο ενηλίκων. Το κρίσιμο, είπε, δεν είναι αν θα βιώσουμε μειονεξία – γιατί αυτό είναι αναπόφευκτο. Το κρίσιμο είναι πώς θα αντιδράσουμε: θα την αφήσουμε να μας καθηλώσει ή θα την χρησιμοποιήσουμε ως δύναμη για εξέλιξη; Ο Σίγκμουντ Φρ...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την τάση της εποχής για το λεγόμενο “εύκολο χρήμα”. Στη σύγχρονη κοινωνία παρατηρείται όλο και περισσότερο η αναζήτηση γρήγορου πλουτισμού, είτε μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είτε μέσω επενδυτικών ευκαιριών που υπόσχονται άμεσα κέρδη. Η εικόνα της επιτυχίας ταυτίζεται συχνά με την επίδειξη υλικού πλούτου, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι η οικονομική άνεση μπορεί να επιτευχθεί χωρίς κόπο, χωρίς υπομονή και χωρίς βαθύτερο σχεδιασμό. Σε ψυχαναλυτικό επίπεδο, αυτή η τάση εκφράζει βαθύτερες ψυχικές ανάγκες. Η επιθυμία για άμεση ικανοποίηση, η αποφυγή της ματαίωσης και η δυσκολία ανοχής του χρόνου και της αναμονής συναντιούνται στη φαντασίωση του γρήγορου κέρδους. Το χρήμα εδώ δεν λειτουργεί μόνο ως μέσο συναλλαγής αλλά και ως σύμβολο ασφάλειας, αυτοεκτίμησης και κοινωνικής αποδοχής. Η κουλτούρα του “εύκολου χρήματος” αναδεικνύει μια συλλογική δυσκολία να συνδεθούμε με την αξία της προσπάθειας, της συνέχειας και της εσωτε...

Είμαι  η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την Φρύνη,μια από τις πιο διάσημες εταίρες της αρχαίας Αθήνας.  Μια φορά κι έναν καιρό, στις Θεσπιές της Βοιωτίας, γεννήθηκε ένα κορίτσι με το όνομα Μνησαρέτη. Μα το όνομά της ποτέ δεν θα τη χαρακτήριζε όσο το προσωνύμιο που της χάρισαν: Φρύνη. Το δέρμα της ήταν λευκό και φωτεινό σαν φεγγάρι, τόσο διάφανο που οι άνθρωποι έλεγαν πως θύμιζε τους μικρούς βατράχους της περιοχής, μόλις γεννιούνται. Όταν ήρθε στην Αθήνα, η ομορφιά της γρήγορα τράβηξε τα βλέμματα. Τα συμπόσια των πλουσίων λάμπρυναν με την παρουσία της, και η γοητεία της δεν άφηνε κανέναν ασυγκίνητο. Μα η Φρύνη ήξερε καλά την αξία της.Όταν ένας άντρας της ήταν αντιπαθής είτε τον απέρριπτε εντελώς, είτε του ζητούσε υπέρογκα ποσά.Στην  αντίθετη περίπτωση , όπως τον Διογένη τον κυνικό, τον φιλόσοφο που λάτρευε την ελευθερία και το μυαλό του, προσέφερε τον εαυτό της δωρεάν. Κάποτε, με τα πλούτη που είχε συγκεντρώσει, πρότεινε να ξαναχτίσει τα τείχη της Θήβας, πο...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και όπως και εσείς , έτσι και εγώ έχω αναρωτηθεί αρκετές φορές , τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε.  Και ενώ γνωρίζω πως  αυτό μου το  ερώτημα , κανείς δεν μπορεί να  μου το απαντήσει με απόλυτη βεβαιότητα, σας βεβαιώνω πως είναι απολύτως φυσικό να το σκεφτόμαστε, γιατί μας αφορά όλους!  Όταν το σώμα σταματά να λειτουργεί, και η καρδιά δεν χτυπά πια, τι γίνεται με αυτό που λέμε «ψυχή» ή «ζωή»; Υπάρχει κάτι που συνεχίζει; Μήπως τελειώνουμε απλά εκείνη τη στιγμή; Ή κάτι άλλο ξεκινά; Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως η ζωή μετά το θάνατο υπάρχει, με διάφορους τρόπους. Κάποιοι φαντάζονται έναν παράδεισο, ένα μέρος γεμάτο φως και αγάπη, όπου δεν πονάς πια και είσαι μαζί με τους αγαπημένους σου που έφυγαν πριν από σένα. Άλλοι πιστεύουν πως η ψυχή ταξιδεύει σε μια νέα μορφή ζωής, σαν να αλλάζεις βιβλίο αλλά η ιστορία συνεχίζεται. Υπάρχουν και όσοι σκέφτονται πως η ζωή τελειώνει και απλά το σώμα γίνεται χώμα, και η ανάμνηση μας ζει μέσα σε όσους μ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα προσπαθήσω να σε κάνω να μην ζηλεύεις. Η ζήλεια...Μπορεί να εμφανιστεί την ώρα που σκρολάρω ανέμελα, όταν βλέπω ένα χαμόγελο που φαίνεται πιο λαμπερό από το δικό μου. Μια επιτυχία που εύχομαι να είχα πετύχει. Μια ζωή που μοιάζει ευκολότερη, πιο όμορφη, πιο… “τέλεια”. Κι ας ξέρω βαθιά μέσα μου πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Η ζήλεια με κάνει να ξεχνάω. Ξεχνάω ποια είμαι, τι έχω καταφέρει, τι σημαίνει να είμαι εγώ. Ξεχνάω ότι οι ζωές των άλλων που μοιάζουν αβίαστες είναι γεμάτες σιωπηλές προσπάθειες, αγώνες που δεν φαίνονται, δάκρυα που δεν δημοσιεύονται. Κανείς δεν δείχνει το παρασκήνιο, μόνο τη σκηνή. Συγκρίνω, λοιπόν, το αληθινό μου με το φιλτραρισμένο τους. Και αυτό είναι πάντα άδικο. Για μένα. Κάθε φορά που νιώθω να με αγγίζει αυτό το συναίσθημα, προσπαθώ να σταθώ λίγο πιο ήσυχα μέσα μου. Να παρατηρήσω. Να αναρωτηθώ: "Τι ακριβώς ζηλεύω; Την εικόνα ή την ουσία;" Κι αν είναι κάτι που πραγματικά θαυμάζω, τότε ίσως δεν είναι ζήλεια ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσω σε σένα που αυτός που νιώθεις να αγαπάς,σε αγνοεί, αλλά εσύ επιμένεις. Είμαι σίγουρη πως ξέρεις τι συμβαίνει.Το βλέπεις, το ζεις.Δεν σου απαντάει όταν τον χρειάζεσαι. Δεν είναι παρών όταν πονάς. Δεν σε ρωτάει πώς είσαι, δεν σε φροντίζει.Σ’ αφήνει να περιμένεις.Κι όμως, εσύ δεν φεύγεις. Αντιθέτως μένεις απλώς να αναρωτιέσαι γιατί... Αναρωτιέσαι γιατί κολλάς με κάποιον που,  μάλλον δεν σε θέλει. Ή σε θέλει μόνο όταν του λείπει η προσοχή. Ή όταν δει ότι πας να απομακρυνθείς. Τότε, ίσως, σου στέλνει κάτι. Μια λέξη. Ένα "τι κάνεις;" άδειο. Μια κίνηση αρκετή για να σε κρατήσει.Κι εσύ ξαναμένεις και πονάς,επειδή δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί εσύ, που έχεις τόσα να δώσεις, επιλέγεις κάποιον που δεν σου δίνει σχεδόν τίποτα.  θα προσπαθήσω να σου απαντήσω και να σε κάνω να σκεφτείς πως ίσως, αυτός ο άνθρωπος που κυνηγάς, δεν είναι ο πραγματικός αποδέκτης του έρωτά σου.Ίσως είναι η αναπαράσταση ενός παλιότερου προσώπου, κάποιου που κ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και γράφω αυτό το άρθρο για να σε κάνω να  σκεφτείς,πότε ένιωσες τελευταία φορά ελεύθερος. Όχι ξένοιαστος. Ελεύθερος. Χωρίς να κουβαλάς ρόλους, χωρίς να μεταφράζεις τον εαυτό σου για να γίνεται αποδεκτός Χωρίς την ανάγκη να πεις το «σωστό», να σταθείς «σωστά». Ίσως δεν το θυμάσαι, κι αυτό λέει ήδη πολλά. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν γεννιόμαστε ελεύθεροι. Γεννιόμαστε μέσα σε γλώσσες που δεν διαλέξαμε, αξίες που δεν διαπραγματευτήκαμε, βλέμματα που μας περιέγραψαν πριν μπούμε στις λέξεις. Η ελευθερία δεν είναι η αφετηρία μας — είναι, στην καλύτερη περίπτωση, στόχος. Στην πιο δύσκολη, απώλεια που δεν εντοπίστηκε ποτέ. Ζούμε μέσα σε δεκαετίες που ζητούν: απόδοση, ρόλο, αποτέλεσμα. Στην αρχή, σε διαμορφώνουν. Ύστερα σε μετρούν. Σου μαθαίνουν να επιλέγεις, αλλά μέσα σε δεδομένο πλαίσιο. Οι αποφάσεις, όταν δεν συνοδεύονται από εσωτερική επεξεργασία, είναι προσαρμογές. Και η υπομονή, αν παρατείνεται χωρίς σκοπό, γίνεται απουσία. Ο συμβιβασμός είναι αναγκαί...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και θα σας μιλήσω για τον εθισμό. Μια σχέση που αρχίζει σαν ψίθυρος και τελικά γίνεται κραυγή. Ο εθισμός σπάνια κάνει θόρυβο όταν φτάνει. Δεν σε προειδοποιεί. Δεν μοιάζει επικίνδυνος. Αντιθέτως, παρουσιάζεται σαν λύση. Σαν τρόπος να αντέξεις. Μπαίνει στη ζωή μας διακριτικά, σχεδόν φυσικά, μέσα από πράγματα που μοιάζουν ακίνδυνα — μια συνήθεια, μια παρηγοριά, μια ανακούφιση. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξυπνά ένα πρωί και αποφασίζει να εθιστεί. Πίσω από κάθε εθισμό υπάρχει μια ανάγκη. Κάτι που λείπει ή πονάει. Μια αγωνία που δεν ειπώθηκε, μια μοναξιά που κουβαλήθηκε σιωπηλά, ένα βάρος που έγινε ασήκωτο. Ο εθισμός έρχεται ως απάντηση σ’ αυτό που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αλλιώς. Το πρόβλημα είναι πως όσο περισσότερο βασιζόμαστε σε αυτό το «στήριγμα», τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας. Χάνεται η ισορροπία, παραμορφώνεται η κρίση, και τελικά εγκλωβιζόμαστε. Ο εθισμός αρχίζει να παίρνει αποφάσεις για εμάς. Και συχνά, εκεί που νομίζουμε ...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για το άγχος των πανελλαδικών εξετάσεων.  Οι Πανελλήνιες εξετάσεις, πέρα από εκπαιδευτική διαδικασία, αποτελούν ένα κοινωνικό και ψυχικό γεγονός μεγάλης έντασης. Για τον έφηβο, είναι συχνά η πρώτη μεγάλη δοκιμασία ταυτότητας, ένα όριο μεταξύ παιδικότητας και ενήλικης ευθύνης. Για την οικογένεια, συχνά φορτίζεται με προσδοκίες, φόβους και ελπίδες. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, το άγχος δεν είναι απλώς αναμενόμενο – είναι σχεδόν αναπόφευκτο. Άγχος ή Φόβος Αποτυχίας; Στην ψυχαναλυτική θεώρηση, το άγχος δεν είναι απλώς η απάντηση σε έναν εξωτερικό κίνδυνο, αλλά η εσωτερίκευση μιας απειλής – πραγματικής ή φαντασιακής. Στις Πανελλήνιες, ο μαθητής συχνά δεν φοβάται μόνο την "αποτυχία", αλλά αυτό που αυτή θα σημάνει για το ποιος είναι: «Αν δεν περάσω, είμαι ανεπαρκής;» «Αν απογοητεύσω τους γονείς μου, τι αξίζω;» «Αν δεν καταφέρω το στόχο μου, ποιο είναι το νόημα των προσπαθειών μου;» Το άγχος, δηλαδή, συνδέεται με βαθύτερα ψυχικά σχήματα:...

 Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και θα σας γράψω λίγα λόγια για την τέχνη του πένθους και το πώς αυτό ξεπερνιέται. Το πένθος είναι μια από τις πιο δύσκολες αλλά και πιο ανθρώπινες εμπειρίες που μπορούμε να ζήσουμε. Είτε πρόκειται για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, ενός ζώου, μιας σχέσης ή ακόμη και μιας σημαντικής φάσης της ζωής μας, ο πόνος της απώλειας είναι βαθύς και αληθινός. Το πένθος είναι η συναισθηματική αντίδραση στην απώλεια. Δεν έχει «σωστό» ή «λάθος» τρόπο έκφρασης. Για κάποιους είναι δάκρυα, για άλλους σιωπή, θυμός ή ακόμη και ενοχή. Κάθε άνθρωπος πενθεί με τον δικό του ρυθμό και τρόπο. Τα Στάδια του Πένθους 1. Άρνηση – «Δεν μπορεί να συνέβη αυτό.» 2. Θυμός – «Γιατί σε μένα;» 3. Διαπραγμάτευση – «Αν μπορούσα να το αλλάξω...» 4. Κατάθλιψη – «Δεν έχει νόημα τίποτα.» 5. Αποδοχή – «Είναι δύσκολο, αλλά μπορώ να συνεχίσω.» Αυτά τα στάδια δεν είναι γραμμικά. Μπορεί να τα ζήσουμε όλα ή μερικά, με διαφορετική σειρά, επανειλημμένα. Πώς να διαχειριστείς το πένθος πρακτικά: 1. Ν...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα μιλήσουμε για την αυτοπεποίθηση και τον εγωίσμο.   Η αυτοπεποίθηση είναι σαν έναν ήλιο μέσα μας που λάμπει και μας θυμίζει πως μπορούμε να τα καταφέρουμε, αρκεί να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Δεν σημαίνει ότι είμαστε οι καλύτεροι απ’ όλους, αλλά ότι είμαστε αρκετοί, όπως είμαστε! Μας βοηθά να δοκιμάζουμε νέα πράγματα, να συνεχίζουμε όταν κάνουμε λάθη και να χαμογελάμε ακόμα και όταν κάτι δεν πάει όπως θέλαμε. Είναι το χέρι που μας κρατάει όταν φοβόμαστε και μας λέει: "Προχώρα, μπορείς!"Ο εγωισμός όμως είναι σαν έναν καθρέφτη που σε κάνει να βλέπεις μόνο τον εαυτό σου και να ξεχνάς τους άλλους. Αντί να μοιράζεσαι τη χαρά, θες να κερδίζεις πάντα και να αποδεικνύεις πως είσαι καλύτερος, ακόμα κι αν πληγώνεις κάποιον. Η αληθινή αυτοπεποίθηση δεν χρειάζεται να φωνάζει. Μιλά με πράξεις, με καλοσύνη, με προσπάθεια. Είναι να λες: "Χαίρομαι για εσένα!" και "Μπράβο μας!" και όχι μόνο "Μπράβο μου!"  Η αυτοπεποίθηση φορ...