Ανθή Σουβατζόγλου Psychoanalyseto

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για τη σιώπη που επικρατεί όταν φεύγει από τη ζωή ο άνθρωπος που ξυπνούσε δίπλα μας κάθε πρωί. Αυτός που ξέραμε από την ανάσα του αν είχε κοιμηθεί καλά. Εκείνος ή εκείνη που συνδέθηκε μαζί μας με χίλιους τρόπους —τους φανερούς και τους μυστικούς. Δεν φεύγει απλώς ένας άνθρωπος· χάνεται το μισό σπίτι, το σχήμα του «εμείς»... Ο πόνος αυτός, όσο οξύς κι αν είναι, δεν είναι μόνο σημερινός. Έρχεται από βαθιά. Γιατί ο άνθρωπος με τον οποίο μοιραστήκαμε τη ζωή ,τη συντροφικότητα, τα γέλια, τις εντάσεις, τις υποχωρήσεις, είναι, συχνά χωρίς να το ξέρουμε, ο καθρέφτης των πρώτων μας σχέσεων. Έρχεται να πάρει θέση μέσα μας, εκεί όπου κάποτε καθόταν ο πατέρας ή η μητέρα. Μέσα από εκείνον ή εκείνη, παλέψαμε να επουλώσουμε πληγές που δεν είχαν προλάβει ποτέ να γίνουν ουλές. Του δώσαμε ρόλο που δεν ζήτησε: να μας αγαπήσει όπως δεν αγαπηθήκαμε ποτέ. Να μας επιβεβαιώσει, να μας καταλάβει, να μείνει —εκεί που κάποιος άλλος κάποτε έφυγε. Κι όταν φύγει εκ...