Αυτό που δεν βλέπεις σε οδηγεί
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την εποχή μας....Μια εποχή όπου οι φωνές είναι περισσότερες από τις σιωπές και οι οθόνες φωτίζουν πιο έντονα από τις ψυχές. Σε αυτή την εποχή, λοιπόν, θα περίμενε κανείς πως η ανθρώπινη ψυχή, με τόση πρόσβαση σε γνώση, σε ειδικούς, σε “βοήθεια”, θα είχε αρχίσει να θεραπεύεται..Κι όμως, το τοπίο παραμένει ίδιο, ή ίσως και πιο τραχύ: ζήλια, ανταγωνισμός, μικρότητα, καχυποψία. Σαν η ανθρώπινη ύπαρξη να αρνείται να εξελιχθεί, να παραμένει δεμένη σε έναν φαύλο κύκλο επαναλαμβανόμενου πόνου. Κι εδώ ξεκινά το μεγάλο ερώτημα: γιατί, ενώ έχουμε περισσότερους ψυχολόγους, ψυχαναλυτές, θεραπευτές από ποτέ άλλοτε, οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται; Η ψυχανάλυση δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Δεν είναι ένα γρήγορο παυσίπονο ούτε ένα χάπι που εξαλείφει τα συμπτώματα. Είναι, κατά κάποιο τρόπο, ένα κάλεσμα για επιστροφή σε μέρη της ψυχής που έχουν εγκαταλειφθεί για καιρό. Εκεί όπου το παιδικό τραύμα έγινε χαρακτήρας, όπου η έλλειψη αποδοχής έγινε...
