Ανθή Σουβατζόγλου – Ψυχανάλυση, Ψυχολογία & Αυτογνωσία-psychoanalyseto

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για την  συγκατοίκηση… Μια λέξη που ακούγεται απλή, αλλά μέσα της κρύβει ένα ολόκληρο σύστημα σχέσεων, αναγκών, φόβων και προσδοκιών. Για κάποιους ανθρώπους, είναι μια όμορφη εμπειρία , μια ευκαιρία να μοιραστούν τη ζωή τους, να νιώσουν σύνδεση, οικειότητα, συντροφικότητα. Για άλλους όμως, η συγκατοίκηση είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο. Μπορεί να φέρνει άγχος, ένταση, ή ακόμα και μια αίσθηση απειλής. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για συγκατοίκηση. Και αυτό δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Είναι απλώς ανθρώπινο.Πίσω από αυτή τη δυσκολία, πολλές φορές κρύβονται εμπειρίες από τα παιδικά χρόνια. Παιδιά που μεγάλωσαν σε σπίτια γεμάτα ένταση, έλεγχο ή έλλειψη σεβασμού, συχνά δυσκολεύονται ως ενήλικες να νιώσουν άνετα όταν πρέπει να μοιραστούν τον χώρο και τον χρόνο τους με κάποιον άλλον. Ο χώρος τους, τότε, γίνεται ιερός. Ένα καταφύγιο. Και κάθε παραβίαση αυτού του χώρου μπορεί να ξυπνήσει μνήμες και αισθήματα που μοιάζουν δυσανάλογα, ...

Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σου μιλήσω για μια ζήλεια λίγο διαφορετική κάνοντας σου ένα νοητικό πείραμα. Φαντάσου , ότι είσαι σε μια όμορφη σχέση. Όλα πάνε καλά… αλλά ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, το μυαλό σου αρχίζει να ταξιδεύει όχι στο παρόν, όχι στο μέλλον… αλλά στο παρελθόν. Στο παρελθόν του/της συντρόφου σου. Σκέφτεσαι τις/τους πρώην του/της, τις εμπειρίες του/της, τις στιγμές που είχε πριν από εσένα. Και αυτές οι σκέψεις γυρίζουν ξανά και ξανά, σαν χαλασμένος δίσκος. Αυτό ακριβώς είναι η αναδρομική ζήλια. Δεν υπάρχει απειλή τώρα. Δεν υπάρχει κάτι που να σε απειλεί στην πραγματικότητα. Κι όμως, μέσα σου ξεσπάει καταιγίδα. «Μήπως ήταν  καλύτερη/ος από μένα; Γιατί το έκανε αυτό τότε; Μήπως δεν είμαι αρκετή/ός;» Αυτές οι ερωτήσεις δεν έχουν ποτέ σωστή απάντηση  κι όμως, σε κρατάνε αιχμάλωτη/ο. Η ψυχολογία μπορεί να σου δώσει εξηγήσεις. Οι γνωστικοί ψυχολόγοι θα σου πουν ότι είναι απλώς δυσλειτουργικές σκέψεις που σε σπρώχνουν να συγκρίνεσαι. Η βιολογία θα σου δε...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σου πω ένα ψυχολογικό tip που αξίζει πραγματικά να το κρατήσεις στο μυαλό σου, γιατί μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους γύρω σου. Σκέψου μια συνηθισμένη κατάσταση: μιλάς με κάποιον και, ξαφνικά, σε διακόπτει. Η πρώτη σου σκέψη μπορεί να είναι: "Δεν με σέβεται. Δεν με ακούει. Δεν ενδιαφέρεται για μένα". Είναι λογικό να το σκεφτούμε έτσι, γιατί η διακοπή μάς κάνει να νιώθουμε ότι χάνουμε τη φωνή μας. Όμως, η ψυχολογία μας δίνει μια διαφορετική οπτική. Όταν κάποιος μας διακόπτει, δεν σημαίνει πάντα πως δεν μας σέβεται. Πολύ συχνά, αυτή η πράξη δείχνει κάτι άλλο: άγχος. Ο άνθρωπος αυτός μπορεί να φοβάται πως αν δεν μιλήσει εκείνη τη στιγμή, θα ξεχάσει τη σκέψη του. Μπορεί να αισθάνεται πίεση να ακουστεί, γιατί νιώθει ότι οι άλλοι δεν τον προσέχουν αρκετά. Ή μπορεί απλά να είναι ενθουσιασμένος με το θέμα και να μη συγκρατείται. Σκέψου κι εσύ τον εαυτό σου: πόσες φορές έχεις διακόψει κάποιον, όχι γιατί...

  Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα σας μιλήσω για το πώς κάποιος που υπήρξε θύμα μπορεί, μεγαλώνοντας, να γίνει θύτης. Στη ζωή, οι εμπειρίες που ζούμε μικροί μάς διαμορφώνουν. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει μέσα σε βία, φόβο ή αδικία, συχνά κουβαλάει αυτές τις πληγές και στην ενήλικη ζωή. Αν ο πόνος αυτός δεν αντιμετωπιστεί, μπορεί να μετατραπεί σε συμπεριφορές που πληγώνουν άλλους. Για παράδειγμα, ένα παιδί που είχε βίαιο γονιό μπορεί να μάθει ότι η βία είναι «ο τρόπος» να λύνεις προβλήματα. Ένα παιδί που δεχόταν bullying στο σχολείο μπορεί αργότερα να κάνει το ίδιο σε άλλους, για να νιώθει ότι έχει τον έλεγχο. Ακόμα, κάποιος που δεν έμαθε ποτέ να μιλάει για τα συναισθήματά του, μπορεί να τα εκφράζει με θυμό, φωνές ή χειραγώγηση. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι υπήρξαν θύματα θα γίνουν θύτες. Σημαίνει όμως ότι, χωρίς βοήθεια, υποστήριξη και αυτογνωσία, ο κύκλος του πόνου μπορεί να συνεχιστεί. Η λύση βρίσκεται στο να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα τραύματά μας, να ζητάμε βοή...