Δεν χρειάζεται να ζηλεύω
Είμαι η Ανθή Σουβατζόγλου και σήμερα θα προσπαθήσω να σε κάνω να μην ζηλεύεις. Η ζήλεια...Μπορεί να εμφανιστεί την ώρα που σκρολάρω ανέμελα, όταν βλέπω ένα χαμόγελο που φαίνεται πιο λαμπερό από το δικό μου. Μια επιτυχία που εύχομαι να είχα πετύχει. Μια ζωή που μοιάζει ευκολότερη, πιο όμορφη, πιο… “τέλεια”. Κι ας ξέρω βαθιά μέσα μου πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Η ζήλεια με κάνει να ξεχνάω. Ξεχνάω ποια είμαι, τι έχω καταφέρει, τι σημαίνει να είμαι εγώ. Ξεχνάω ότι οι ζωές των άλλων που μοιάζουν αβίαστες είναι γεμάτες σιωπηλές προσπάθειες, αγώνες που δεν φαίνονται, δάκρυα που δεν δημοσιεύονται. Κανείς δεν δείχνει το παρασκήνιο, μόνο τη σκηνή. Συγκρίνω, λοιπόν, το αληθινό μου με το φιλτραρισμένο τους. Και αυτό είναι πάντα άδικο. Για μένα. Κάθε φορά που νιώθω να με αγγίζει αυτό το συναίσθημα, προσπαθώ να σταθώ λίγο πιο ήσυχα μέσα μου. Να παρατηρήσω. Να αναρωτηθώ: "Τι ακριβώς ζηλεύω; Την εικόνα ή την ουσία;" Κι αν είναι κάτι που πραγματικά θαυμάζω, τότε ίσως δεν είναι ζήλεια ...
